Friday, February 17, 2012

kebenaran terbukti

aku rasa nak gelak pulak sekarang ni
mengenangkan kebodohan diri sendiri
aku pernah azam xnak nangis lagi
tapi apa yang jadi tadi,
lawak lawak... !

aku akui aku terima amanah ni
sebab mak ayah
sebab kawan
sebab cikgu
bukan sebab keinginan aku
aqilah ada cakap,
kalau kita ikhlas jalankan amanah,
kita xrasa berat..
macam sekarang, kita rasa enjoy pulak buat bnda ni
memang pon, aku nmpk ketenangan dia buat kerja,
berbeza 100% dgn aku yg menggelabah selalu ni

mungkin sebab aku belum ikhlaskan hati aku tu lah,
aku rasa berat sangat untuk menjalankan amanah tu
macam tadi,
entah kenapa aku rasa beban sangat
padahal bukan la besar mana pon kerjanya
standard la pegang amanah buat kerja tu
kawan aku yg sorg tu lg la byk kerja dia,
kejap2 ckgu pggl, kejap2 kene keluar kelas
kejap2 pergi situ kejap2 pergi sini,
xtension pon? aku yg lembik!
tadi,
siap capai limit aku dah
aku xtau cara apa lagi yg aku boleh buat
untuk melepaskan semua beban aku
selain benda yg aku azam xnak buat tu lah
memang tadi aku hancur, aku rapuh, aku lemah
aku xmampu nak buat apa2,
aku xboleh fikir apa apa,
aku rasa sangat kosong !
aku rasa segan dgn fadi,
boleh pulak aku lepas depan dia
mmg ntah, aku pon xtau mcm mana aku boleh emo sgt td
tp aku rasa lega, dan sgt berterima kasih pd dia
sebab dia yg byk tolong aku tadi dan selama ni

aku pon nak mintak maaf kat kwn2 aku td
aku emo, aku tau
tp percayalah,
baik korg jauhkan diri dr aku time aku dlm limit
sebab lg korg dekat, lagi korg pujuk,
lg aku lemah, lg aku rapuh
aku terharu dgn keprihatinan korg tp xpe,
time aku down, xyah pujuk,
biar aku pujuk diri sendiri...
biar aku tenang sendiri, aku xnak susahkan korg
n mcm tu jgk bila aku tgh tension,
klu nmpk aku stress, semacam ke,
jgnla berani2 nk pujuk aku atau usik aku mana2
yg tu lagi parah sbb time2 mcm tu la aku senang explode
aku xnak korg jd mangsa keadaan
sbb tu td aku xboleh lgsung nk angkt muka pndang korg,
xboleh nk berkomunikasi dgn korg dgn baik
sebab masa tu mmg emosi dalaman aku xstabil
so dlm apa jua keadaan,
klu ternampak aku down ke, aku panas ke,
biarkanlah aku sendiri
bila aku dah tenang, brulah dekat, ok?
jadi, aku nk mintak maaf sgt td2 kalau aku ada terkasar dgn korg
aku sedar aku kurang sabar dan kurang ketahanan,
jd aku mintak maaf atas ketelanjuran aku terhadap korg suma td..
aku mintak maaf!

sekarang aku akui kata2 mak aku,
aku memang xtahan cabaran
baru dugaan sikit,
aku dah kalah
bukan perang dunia pon ni
pon aku xmampu nak lawan
memang aku xtahan cabaran,
itu kelemahan aku,
aku tahu hakikat tu

dan apa yg paling aku kesalkan sebenarnya ialah
msok yg td ni,
dah 2 kali aku miss class physics pn siti sabariah
aku rasa bersalah pada cikgu
td pon aku masok, aku dah xleh fokus
blk td salam ckgu,
aku mintak maaf kat ckgu
then ckgu kata,
xpelah syasya nak buat macammana,
awak belajarlah sendiri kat rumah
masa tu mmg aku touching habis
rasa mcm nk peluk je ckgu mintak maaf sungguh2,
aku tau ckgu kecewa
dan aku sndri kecewa dgn diri sendiri
smpaikan dlm pada hati aku ada air terjun tu pon
aku sempat lagi kutuk kebodohan aku sendiri

sebenarnya kalau ikut prinsip aku yg sebetulnya,
aku mmg cukup2 pantang,
cukup2 benci,
cukup2 geram dan
paling xsuka bila org kacau waktu belajar aku
aku rasa sgt terganggu dan rsa nak marah pon ada
masa belajar tu hak aku, jd jgnla curi
aku xkisah langsung kalau kerja aku byk,
kerja aku kalah encik everest tu pon xpe,
dengan syarat,
time aku belajar, jgn kacau!
mmg itu je yg aku cukup cukup sgt sgt plg plg pantang dlm hidup
TAPI
ada tapinya,
aku ada amanah sekarang..
semuanya dah berbeza
waktu sekolah aku bukan lg hak aku seorang,
dah kene kongsi hak tu dgn org lain
walau aku xsuka,
aku xde pilihan lain
selain menjalankan amanah tu dgn betul
jadi apa yg patot aku buat sekarang, satu je,
IKHLASKAN HATI JALANKAN AMANAH
IKHLAS, SABAR, TENANG
tu je yg aku nmpk skrg utk mmbntu aku
tp itulah, untuk aku berubah dengan mendadak,
sangat mustahillah kan.
jadi aku cuba, aku jnji dgn diri aku sendiri, aku cuba!
untuk ikhlaskan hati,
kuatkan mental dan tahan fizikal
untuk jalankan amanah ni
doakan aku

maaf,
nursyasya rosman

No comments:

Post a Comment